Spontane praatjesmaker met een klein hartje – Josephine Spalburg uit Zwolle

‘Stel dat iemand een verhaal over mijn leven zou schrijven, dan werd dat boek dikker dan de Bijbel.'

Als Josephine Spalburg in 2014 van Groningen naar Zwolle verhuist, heeft ze al een bewogen leven vol vreugde en verdriet achter de rug. Gelukkig helpt haar vrolijke karakter Josephine er telkens weer bovenop. Bovendien haalt ze veel plezier uit de praatjes die ze met mensen maakt. Op de markt, in de winkel of in serviceflat De Keersluis aan de Harm Smeengekade in Zwolle, waar Josephine tot aan haar dood wil blijven wonen. ‘Al met al geef ik mijn leven hier en nu een 8,5.’

‘Stel dat iemand een verhaal over mijn leven zou schrijven, dan werd dat boek dikker dan de Bijbel. Zoveel heb ik meegemaakt.’ Aan het woord is Josephine Spalburg. In juli is het 70 jaar geleden dat Josephine in Suriname het levenslicht ziet als dochter van een Surinaamse vader en een Indonesische moeder. ‘De manier waarop zij elkaar hebben ontmoet, is al een boek waard. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vocht mijn vader als Surinaamse soldaat in Indië tegen de Japanners. Hij bracht gewonde soldaten naar het ziekenhuis, waar mijn moeder als verpleegster werkte. De twee leerden elkaar kennen, gingen trouwen en kregen uiteindelijk 18 kinderen, waarvan ik de achtste was.’

Van Suriname naar Dordrecht…
In zo’n groot gezin had Josephine nooit echt een plekje voor haarzelf. Hierdoor was ze als kind al mondig en zelfs een tikkeltje brutaal. ‘In gezelschap durfde ik altijd wel wat te zeggen. Ik praatte met iedereen en was van jongs af aan een echt mensen-mens. Of beter gezegd, een mannen-mens, want ik kan heel slecht tegen dat geroddel van vrouwen. Mannen zeggen waar het op staat en daar houd ik van. Nu nog steeds.’ Als Josephine op 15-jarige leeftijd ongewenst zwanger raakt, verhuist ze na het plotselinge overlijden van haar dochtertje naar Nederland om een nieuwe start te maken. ‘Ik kon in Dordrecht aan de slag in de zorg, dat vond ik heel leuk werk. Toen ik op 27-jarige leeftijd met een vriendin een weekend naar Groningen ging, kwam ik Claude tegen, de man tegen met wie ik later zou trouwen. We raakten in gesprek, ik kreeg meteen de sleutel van zijn flat en na dat weekend ben ik nog maar een keer naar Dordrecht teruggegaan om mijn spulletjes op te halen.’

…en van Groningen naar Zwolle
Ook in de jaren die daarop volgen, wisselen vreugde en verdriet elkaar af, zo vertelt Josephine. ‘Claude was een heel lieve man die mij echt op handen droeg en met wie ik twee meiden kreeg die inmiddels alweer 51 en 36 jaar zijn.’ Als Josephine 50 jaar is, overlijdt Claude aan longkanker en besluit ze Groningen te verlaten. ‘We woonden in een huis van drie verdiepingen, maar de kids waren het huis uit en ik bleef alleen achter. Wat moest ik met zoveel ruimte? En ik had te veel herinneringen aan ons samen in dat huis. Daarom schreef ik me op een zaterdag in voor een kleiner huurhuis en de woensdag daarop kreeg ik een bericht van deltaWonen: ze hadden een appartement in Zwolle beschikbaar.’

Een heerlijk huis
Grappig genoeg was Josephine nog nooit in Zwolle geweest. Nou ja, een paar keer heel kort als de trein vanuit Groningen een tussenstop maakte op weg naar Amsterdam. ‘Toch besloot ik om hier te gaan wonen. Aan de ene kant om zo opnieuw een frisse start te maken en aan de andere kant omdat dit appartement zo goed bij mij past. Het heeft een grote woonkamer, een ruime slaapkamer en een fijne keuken en douche. Ik heb een heerlijk terras naast de parkeerplaats, de zon schijnt van 9 uur in de ochtend tot 9 uur in de avond naar binnen en als ik de straat oversteek, sta ik in het centrum van Zwolle en ben ik omringd door winkels en terrasjes.’

De kracht van contact
Bovendien is Josephine op al die plekken ook omringd door mensen, en dus kan ze op elk gewenst moment een praatje maken. ‘Dat kan echt met iedereen zijn, want ik maak geen onderscheid tussen mensen. Natuurlijk ga ik met de een wel wat meer om dan met de ander.’ In De Keersluis is Wim van de zesde verdieping bijvoorbeeld haar beste vriend. ‘Daar heb ik een heel goede reden voor. Twee jaar geleden kreeg ik een medicijn tegen reuma voorgeschreven, waar ik blijkbaar zo allergisch op reageerde dat ik vier weken in een coma raakte. Toen ik na de ziekenhuisopname weer terugkwam in mijn appartement, maakte Wim eten voor me en deed hij zelfs mijn was. Dat zal ik nooit meer vergeten.’

Klein dorp
Naast medeflatbewoner Wim heeft Josephine geregeld contact met Heleen van de vijfde verdieping, Annie van de derde verdieping, enkele bewoners van de begane grond (waar ook haar appartement is gevestigd) en met complexbeheerder Barbara van deltaWonen. ‘Dan gaat het om spontane praatjes bij de lift, even bijkletsen tijdens de bingo op woensdagavond of gezellig een kop koffie drinken bij elkaar thuis. Dat sociale deel vind ik heel belangrijk. Deze flat is wat dat betreft net een klein dorp.’

Het ontbrekende puzzelstukje
Als Josephine wordt gevraagd welk cijfer ze haar leven hier en nu zou geven, antwoordt ze vol overtuiging met ‘een 8,5! Ik heb bijna alles wat ik wil: een fijn dak boven mijn hoofd, genoeg eten en drinken en voldoende geld om in de zomer een terrasje te pakken. Het enige puzzelstukje dat nog ontbreekt, is de liefde van een leuke man. Maar daar ga ik niet naar op zoek, dat moet vanzelf komen. Verder mag ik niet klagen. Ik heb geen rollator nodig, kan lekker op mijn scootertje rondrijden en ik heb dus een superfijn thuis. De enige manier waarop ze me hier nog wegkrijgen, is tussen zes planken, haha.’

Tekst en fotografie: Theo Smits

Geef jouw verhaal door!
Huur je een woning of appartement bij deltaWonen en heb je net als Josephine een mooi, persoonlijk verhaal dat je met anderen wilt delen? Stuur dan een mailtje naar info@deltawonen.nl. Wie weet sturen we onze verslaggever naar je toe!